Ο βουβός, «κινησιολογικός» μονόλογος του Κρετζ, μια μαθητεία πάνω στη συγκέντρωση του ηθοποιού, παρακολουθεί σε πραγματικό χρόνο την τελευταία ώρα της Φοιλάιν Ρας, που επιστρέφει στο σπίτι από τη δουλειά της. Αλλάζει ρούχα, τακτοποιεί τα ψώνια της, συγυρίζει το διαμέρισμά της, κάνει την τουαλέτα της, πλένει το σερβίτσιο του πρωινού της, ακούει την αγαπημένη της εκπομπή στο ραδιόφωνο, τρώει βραδινό, επιλέγει τα ρούχα της επόμενης μέρας, παίρνει ένα χάπι για την αϋπνία, μετά παίρνει δεύτερο χάπι, μετά τρίτο, μετά τέταρτο, μέχρι το τελευταίο…

Τίποτα – μέχρι την τελευταία στιγμή – δεν προδίδει την πράξη της αυτοχειρίας της, που κι αυτή ακόμη γίνεται σαν να μην παραβιάζει τη ρουτίνα της καθημερινότητάς της. Το έργο μιλάει, χωρίς ούτε μία λέξη, για τις απραγματοποίητες προσδοκίες των ανθρώπων, τις ανέλπιδες προοπτικές τής ζωής, την ανικανότητα διαφυγής από τα δεσμά τής παραγωγής και τις περιορισμένες χίμαιρές της.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Ζωή Χατζηαντωνίου

Σκηνικά – Κοστούμια: Μαρία Κονομή

Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη

Ερμηνεύει η Δέσποινα Κούρτη